Het was de hoogste tijd om naar het werk te rijden. Ik treuzelde nog wat. Een enorme donderwolk hing om me heen. Zo groot en aanwezig dat die weleens de geschiedenisboeken in kon gaan als de oorzaak van de volgende IJstijd. Maikel had me die ochtend vakkundig ontweken en de zorg voor de meiden lief op zich genomen. En toch was er voor hem geen ontkomen aan… op het punt dat hij de voordeur opende om ook te gaan, barstte mijn bom. Hij kon het spervuur niet meer ontwijken en zat vol in de frontlinie. Ik weet niet meer precies wat er toen allemaal uitkwam bij me. Wel weet ik nog dat ik huilend, hortend en stotend schreeuwde:
Ik ben toch geen *@#$%^& acrobaat!!!!????
Het was genoeg.
Het werd me teveel.
Maikel duwde de voordeur zachtjes dicht en deed precies dat wat ik eigenlijk nodig heb als ik vurig om me heen sta te slaan: hij nam me in zijn armen en liet me zonder iets te zeggen, al mijn tranen op huilen.
Vervolgens hakte hij de knoop door: vandaag wordt er niet gewerkt. Pak even jouw tijd, schat. Doe iets leuks, doe helemaal niets. Wie weet is dat genoeg en zo niet, dan hebben we het er vanavond in alle rust over, schat. Maar dat was niet genoeg. Hét was genoeg, zo bleek.
Ik voelde me in een enorme spagaat. Ik wilde een leuke vrouw zijn, ik wilde enorm kunnen genieten van onze meiden nu ze nog zo klein waren, ik wilde ook tijd hebben voor weer wat spontaniteit met vriendinnen en familie. Ik voelde me allesbehalve nuttig op mijn werk. Het enige wat fijn was aan werken, was dat ik dan wel even ontsnapte aan het moeder zijn. Zo… dat is eruit.
Ik voelde me tekortschieten als moeder
Voor mijn gevoel deed ik enorm veel. Maar niets deed ik met volle overgave.
Die leuke vrouw, lag voornamelijk te slapen op de bank zodra de begintune van onze favoriete serie klonk.
Genieten van de meiden was er op dit moment niet bij. We waren allemaal rusteloos thuis en zeker op onze jongste, Anne, had dit een enorme weerslag. Genieten?! Keihard werken en afzien bedoel je…
Spontaniteit met vriendinnen of vaker lekker met het hele gezin? In de tropenjaren zaten we allemaal, agenda’s waren overvol. En als we dan niets hadden… dan was die wens tot rust groter dan er toch weer op uittrekken.
Ik kan nog veel meer ballen opnoemen, die ik hooghield. Maar ik denk dat jij prima weet wat ik voelde.
Keuze maken
Het grootste verlangen lag bij mij bij die ene, prachtige bal: ons gezin. Die verdiende zoveel meer aandacht van me. We waren er allemaal aan toe, dat er meer rust zou komen. Dat er iemand echt voor iedereen kon zijn. Maikel zegt normaal niet al teveel. Maar als het erop aan komt, zegt hij zeker rake dingen. Zoals ook nu: “Schat, als je er nu voor kiest om te stoppen met werken – dan hoeft dat niet voor altijd te zijn.
Durf nu eens voor één keer een keuze te maken, die je vervolgens niet gaat laten slagen om er voor altijd aan vast te houden. Durf te kijken of het voor je werkt en maak een nieuwe keuze als dat nodig is.
Sofie zat in de kleuterklas. Naar de opvang na school vond ze enorm intens. Ze miste ons enorm op die dagen. Voorheen ging ze dan naar het kinderdagverblijf en toch was eerst school en daarna óók nog BSO iets heel anders in haar kinderogen.
Maikel runde zijn bedrijf. Er gingen heel wat uren op aan het ondernemerschap, dat in die tijd soms echt als een gevangenis voelde. Hij haakte meer en meer af, liep leeg op energie en dat was thuis uiteraard merkbaar.
En dan Anne… wat een pit zat er in haar. En hoe meer het thuis aan het wringen was, hoe meer last zij en wij hadden van dat temperamentvolle karaktertje.
De keuze die ik maakte om te stoppen met werken, voelde vanaf het moment dat ik ‘m maakte als de makkelijkste beslissing ooit! Even rust en ruimte in mijn eeuwige denkhoofd. Focus en dingen gaan doen, omdat het leuk of fijn is en niet continu omdat het verstandig is of hoort.
Ruimte voor de zoektocht naar wat er met Anne kon zijn
Ik voelde me enorm tekort schieten in het moederschap. Anne werd namelijk in diezelfde tijd enorm bepalend voor de hele sfeer in huis. Anderen zeiden wel eens grappend: “nou, daar heb je jouw handen flink aan vol.” En dat raakte me altijd enorm. Want ik hield zielsveel van haar. Ze was intens, zowel positief als negatief.
Hier was iets anders-dan-anders. Ik nam me voor om er flink in te duiken. Ik heb kilometers tekst gelezen, filmpjes gekeken, webinars gezien. Ik kreeg er mijn vinger maar niet achter. Ik werd door sommigen wel eens gewezen op ADHD, het autismespectrum vloog weleens voorbij in mijn gedachten, ze was zeer slim kwam met oplossingen en ideeën alsof er geen box was die gedachten belemmerden. Zou ze dan hoogbegaafd zijn?
En de zoektocht bleef voortduren. Herken je dat? Wat een wirwar aan informatie, hè? Tegensprekende adviezen allen met de beste bedoelingen. Dingen die ik probeerde lukte wel even, maar niet voor lang.
Op rolletjes
De tijd verstreek en maanden gingen voorbij. Langzaamaan voelde ik me echt enorm veel beter! Thuis liep het meer en meer op rolletjes. Sofie was dolgelukkig dat ik haar nu altijd uit school ophaalde. En niet alleen fysiek was ik meer aanwezig, ik was er ook echt bewust. En vooral dát maakte een enorm verschil.
Maikel werd nog leuker. Werk bleef op het werk en omdat thuis nu weer terug leuk en ontspannen was, laadde hij enorm op. We waren ineens geen logistiek team meer, maar man en vrouw – geliefden en papa en mama. Er ging niets meer op de weegschaal, heerlijk!
En Anne? Geen vuiltje aan de lucht. Ze genoot intens van alles om haar heen. Ik was de liefste mama en met haar kleine armpjes en beentjes knuffelde ze me meer en meer helemaal plat. Ze bruiste en met haar wij ook, want wat een krachtbron was ze. Ze werd niet meer zomaar omver geblazen en spuwde veel minder vuur. De pit verdween niet, maar maakte plaats voor hele mooie, enorm opvallende kwaliteiten. En dat was het moment waarop mijn moederhart wist dat het boek “Het hooggevoelige kind met een sterke wil” van Janneke van Olphen de juiste richting was die we in waren geslagen. Geen gedoe met reguliere trajecten, diagnoses. We hadden onze weg gevonden.
Doe de dingen die je waardevol en leuk vindt
De keuze van toen, want inmiddels zijn we drie jaar verder, heeft ons als gezin enorm veel liefde en bewust genieten gebracht. Als persoon heeft het anders durven kijken naar keuzes me laten groeien. Zeker geholpen omdat het zo goed uitpakte natuurlijk.
Cirkeltje rond met de keuze voor mijn praktijk
Inmiddels maakte ik bijna een jaar geleden een nieuwe keuze. Eentje die voortvloeit uit de keuze van drie jaar geleden.
Toen ik in die tijd heel open was over dat ik het moederschap of ouderschap eigenlijk helemaal niet altijd rozengeur en maneschijn vond, durfden heel wat meer moeders dit te beamen.
Ondanks mijn achtergrond in het basisonderwijs en als psycholoog duurde me de zoektocht naar echte praktische handvatten om me aan op te trekken veel te lang. Ik wilde weten hoe ik bijvoorbeeld met de enorme driftbuien om kon gaan, of het niet onder de indruk zijn van zowel belonen als straffen. Ik voelde me soms machteloos en wist niet hoe dan wel. En als ik wel boos werd, dan was Anne zo enorm onder de indruk en geschrokken dat me die machteloosheid een enorm schuldgevoel bezorgde. Hoe langer dit duurde, hoe minder ik wist wat te doen met Anne en hoe meer ik me ging afvragen of er dan toch wel iets mankeerde…
Vanaf het moment dat ik over hooggevoeligheid in combinatie met een sterke wil hoorde kreeg ik wel een richting aangereikt om heen te kijken. Handvatten bleken stand te houden en te werken. Het was geen mankement bij één van ons beide. Ik wist gewoon nog even niet hoe ik het beste kon reageren.
Al snel werden we met het complete gezin weer enorm bewust van elkaar en konden we heerlijk genieten. De lol kwam terug en daarmee werd de liefde nog sterker. En nu liften we gewoon wel eens lekker mee op het enorme aanstekelijke enthousiasme van Anne. En hebben we allemaal wel eens een takkenbui. Hoort er gewoon bij natuurlijk, maar het voert zeker niet meer de boventoon.
En vanuit die opgedane ervaring aan beide zijden van de medaille besloot ik, op de fiets terug naar huis, dat dit is wat ik heel graag wil doorgeven aan andere ouders. De meiden had ik op school afgezet en onderweg stond ik nog even te kletsen met een andere moeder. Een fijn gesprek. Ik kreeg er veel energie van, toen ze me zei dat het zo fijn was om te praten met iemand en je gezien en gehoord te voelen…
DE geboorte van GEZIeN coach
En zo stapte ik terug op mijn fiets naar huis. Grote glimlach op mijn gezicht. Een nieuwe keuze werd gemaakt. Ik stuurde de oprit op en Maikel stapte net de deur uit. Hoe treffend die timing als ik terugkijk naar het moment van de vorige grote keuze, die ik al huilend maakte. Deze keer stralend zei ik: “Maik, ik ga mijn eigen praktijk starten. GEZIeN coach gaat het heten.
Ik ga als opvoedcoach andere ouders met hooggevoelige kinderen en een sterke wil helpen.
Liefs Brenda
Ps: vind jij het ouderschap ook wel eens een flinke opgave? Zit je met jouw handen in het haar of vind je het wel eens fijn als ik met je meekijk en -denk? Wil jij meer weten over jouw pittige, temperamentvolle, hooggevoelige zoon of dochter? Laten we dan even bellen. Stuur me een mailtje of appje om een afspraak te plannen voor een gratis kennismaking.