Al zoveel geprobeerd

Je hebt inmiddels al 1001 dingen geprobeerd. Alle goedbedoelde (en minder goedbedoelde) adviezen van andere moeders, vriendinnen, oma's, juffen, opvoedblogs of zelfs vreemden in de supermarkt ten spijt. Het werkt allemaal maar voor even. Of het werkt juist averechts.

 

Want "een beetje strenger doen"? Oh boy, daar gaat die van jouw volledig van over de flos.

 

Je hebt al heel wat blogs en opvoedboeken gelezen. Over temperamentvolle kinderen of over wat je beter wel en niet kunt zeggen tegen jouw kind. Je hebt al gegoogeld op autisme of adhd, want zou er dan toch iets 'mis' zijn met je kind? Je bent zelfs al op wat zweverige websites (en hopelijk ook op de wetenschappelijk geborgde informatie) over hooggevoeligheid gestuit. Maar ja... als je het leest lijkt het allemaal zo logisch, tot het moment dat je het boek of je laptop dichtslaat en jouw pittige draakje in real life voor je neus staat. Tel daarbij dan jouw eigen lange vermoeiende dag, waarop je zelf eigenlijk ook niet meer zoveel kan hebben... en dan is die rotsfeer er weer hè? Met strijd, heftige emoties en spijt achteraf. Toch?

 

Jij bent radeloos, want eerlijk is eerlijk: eigenlijk heb je geen idee meer wat er wel zou kunnen werken. Maar dan ook echt blijft werken.

​

Je voelt je onzeker

Hoe kan het toch dat het bij anderen wel rozengeur en maneschijn is? Oké, je weet best dat je al die mierzoete kiekje op Instagram of Facebook van lachende gezinnen met een korreltje zout kunt nemen. En dat het ook bij hun best eens zal knetteren. En toch, toch steekt het inmiddels. Jij verlangt ook zo enorm naar die rust, naar het echt fijn hebben, samen. Of als je jouw droom dan al wat bijschaaft, zou het toch in ieder geval heel welkom zijn als er gewoon eens een keer geluisterd werd door je kind. Als een 'nee' niet altijd gelijk drama betekende. Als een feestje of een dagje pretpark genieten zou zijn.

 

Maar als jij doet, wat die moeders doen, dan heb je een driftbui of woedeaanval te pakken waardoor je bijna de politie een keer aan de deur zou verwachten na een telefoontje van één van de buren. Want jeetje, dan is het huis echt te klein. En niet maar even hè. Nee, jouw zoon of dochter kan gerust minimaal een half uur doorgaan, voordat de tranen eens komen.

 

Ondertussen bekruipt je steeds vaker het gevoel dat je niets van jouw kind snapt. Zou er dan toch misschien iets mee aan de hand zijn? Of faal jij nu echt zo keihard in het moederschap? Doe je het wel goed? Raak je elkaar niet langzaamaan meer en meer kwijt? Wat vinden al die andere moeders wel niet van mij? Of de juf?

​

Onbegrip van de buitenwereld

Op school is jouw kind voorbeeldig. Net als bij opa en oma. Of bij een speelkameraadje. Tot het moment dat je jouw zoon of dochter komt ophalen. "Het is de hele dag hartstikke goed gegaan," zegt de ander dan goedbedoeld tegen je. Maar juist dat doet je inmiddels zo'n pijn. En als ze niks zeggen, dan vul je zelf al in wat ze allemaal wel niet van jou als moeder zullen denken. Het zweet op je rug en je met een steek in je hart gaan jullie huiswaarts.

​

Op sommige momenten kun je dan nog denken dat er dan in ieder geval iets in de opvoeding lukt. Buiten de deur kan je kind het blijkbaar wel. Er is dan toch niks 'mis' met je kind. En weer kom je uit bij jezelf.

​

Thuis is het echt allesbehalve fijn

Thuis is juist de plek waar je juist enorm verlangd naar echt 'samen'. Naar plezier maken en tot rust komen. Maar jullie lopen nu allemaal op eieren. Keer op keer doe jij water bij de wijn en ga je over jouw grenzen heen, om maar weer een felle strijd te voorkomen. Om bijvoorbeeld 's ochtends de kans om op tijd op school te komen niet om zeep te helpen. Want ja, dat vind je ook belangrijk.

​

Elke avond neem je jezelf weer voor: "morgen ga ik het anders aanpakken". En toch, doordat jouw kind precies lijkt te weten op welke beurse plekken ie kan duwen, faal je grandioos de volgende dag. En dan was de wekker nog maar net afgegaan... Staat niet alleen jouw kind te schreeuwen, maar jij ook. Als volwassene, tegen een kind. Je zegt dingen, waar je al tijdens dat de zin uit je mond komt, spijt van hebt. Jouw woorden zijn echt op de man. Je bent er zo ontiegelijk klaar mee! Grrrrrrr.... En zodra je jouw kind op school hebt afgezet voel je jezelf moedeloos en verdrietig. 's Avonds kruip je met een schuldgevoel op de bank als het dan eindelijk even tijd voor jezelf is. Niets ontspannen.

​

​